Szach - mat / Life of a King

Film "Szach-mat" jest oparty na prawdziwej historii byłego skazańca Eugene Browna.

Eugene Brown
Urodził się w Waszyngtonie, uczęszczał do District of Columbia Public Schools gdzie charakteryzował się trudnym charakterem i nieprzystosowaniem społecznym. Jego antyspołeczne zachowania oraz brak egzekwowania prawa sprawiły, że już jako nastolatek odbył kilka wyroków w poprawczakach.

Jako dorosły trafił do więzienia w New Jersey na 18 lat za napad rabunkowy na bank. Ponieważ znalazł się tam z wieloma znajomymi z "ulicy" początkowo całkiem nieźle się tam czuł. Był znany w więzieniu z jego działalności "na ulicy" i dzięki temu szybko zdobył szacunek współwięźniów. Pracował tam jako fryzjer więc też znajomości miał ogromne. Jak sam powiedział w tamtych czasach : "Mogę tutaj umrzeć".

Z czasem jednak życie w więzieniu zaczęło mu ciążyć. Nie dawał rady psychicznie i wtedy poznał więźnia o imieniu Massey, który zaimponował mu mądrością oraz podejściem do życia. Po wysłuchaniu historii Browna, Massey wbił mu kilka szpilek, oskarżając go o małostkowość oraz nazywajac pionkiem. Wyśmiał fakt, iż Brown ryzykował swoje życie napadając na bank za jedyne $ 3,200, a nawet nie uciekł.

Massey z czasem stał się jego mentorem oraz nauczycielem gry w szachy. To pomogło Brown-owi przejąć kontrolę nad swoim umysłem i życiem, zdał sobie sprawę, iż szachy są metaforą jego życia.

"W życiu i w szachach, trzeba podejmować właściwe decyzje," "W przeciwnym razie można je stracić."

Po wyjściu z więzienia, w 1990 roku wrócił w swoje rodzinne strony szukając własnej drogi. Znalazł ją gdy okazało się, iż jego wnuk miał problemy z zachowaniem w szkole przez co miał zostać poddany leczeniu farmakologicznemu. Brown postanowił jednak pomóc mu na swój własny sposób - nauczyć go gry w szachy.

Nauczyciel miał wielkie wątpliwości, czy to może dokonać pozytywnych zmian w życiu chłopca, jednak Brown był pewny swego i zaproponował, że nauczy tej gry całą klasę, gry która zmieniła jego życie. Efektem tego było założenie Big Chair Chess Club klubu szachowego dla ubogiej i mającej problemy behawioralne młodzieży w Waszyngtonie.

Organizacja ta uczy gry w szachy ale przede wszystkim naucza takich umiejętności jak : cierpliwość, koncentracja i samodyscyplina, tak aby zwiększyć szansę tej trudnej młodzieży na dobre życie i trzymać ich z dala od kłopotów.

W tej chwili Brown jest przede wszystkim biznesmenem w branży nieruchomości, ale nadal pozostaje mentorem swoich młodych podopiecznych w grze w szachy i życia.



"Always think B4U Move." " Podejmuj właściwe decyzje. Trzymaj się z dala od kłopotów."

www.educationtownhall.org
www.en.chessbase.com
www.listverse.com
www.hickoryrecord.com

Śmiertelny pakt / The Cheating Pact

 

To mocno sfabularyzowany film oparty na historii skandalu z 2011 roku, dotyczącego fałszowania wyników egzaminu SAT przez Sama Eshaghoff, któremu udowodniono podszywanie się i pisanie egzaminu w imieniu co najmniej 6 osób z Great Neck North High School, Long Island.

Sam Eshaghoff

Sam Eshaghoff w wieku 19 lat został aresztowany we wrześniu 2011 wraz z 20 innymi studentami którzy byli podejrzani za opłacanie usług Sama.

Jak sam mówi, był to intratny biznes, zapoczątkowany przez nieformalną propozycję otrzymaną od kolegi napisania w jego imieniu egzaminu... zapytał ile by to potrwało... Odpowiedź, która padła to: $ 2,500 i "60 minut".

Tylko raz wyświadczył swoją usługę nieodpłatnie... dla jego ówczesnej dziewczyny.

Licealiści po zawarciu umowy z Samem zarejestrowali się w różnych szkołach, tak aby ich twarze nie zostały rozpoznane, następnie Eshaghoff przylatywał do Long Island przedstawiał sfałszowane prawo jazdy ze swoim zdjęciem oraz nazwiskiem ucznia opłacającego usługę. Przynajmniej raz, Eshaghoff wcielił się w dwóch studentów w jeden weekend.

Górny możliwy wynik do osiągnięcia w SAT to 2,400 pkt... Eshaghoff rzekomo dla swoich klientów osiągnął wyniki : 2220, 2210, 2140, 2180, 2180 i 2170.

Aresztowani uczniowie, podejrzani o opłacanie usług Sama Eshaghoff

Samowi Eshaghoff groził wyrok do czterech lat więzienia za oszustwa pierwszego stopnia, fałszowanie dokumentów handlowych w drugim stopniu i personifikacji drugiego stopnia. Studenci, którzy rzekomo opłacali Eshaghoff-a zostali oskarżeni o wykroczenia i groziła im kara do jednego roku więzienia.

Eshaghoff uniknął jednak kary, akceptując umowę z prokuratorem. Ponownie ma obowiązek zwiększania punktacji wyników testów tylko, że tym razem będzie pomagał biednym uczniom w osiągnięciu dobrych wyników egzaminu. Uczniom, którzy korzystali z jego usług anulowano wyniki testów.

Podczas śledztwa okazało się, iż ta sprawa to tak na prawdę tylko wierzchołek góry lodowej, macki tego skandalu rozprzestrzeniają się w całym hrabstwie zarówno wśród szkół publicznych jak i prywatnych.

Great Neck North High, Long Island

Sam Eshaghoff to bardzo inteligentny nastolatek. Odnoszę jednak wrażenie, że tak jak jest inteligentny tak samo jest zarozumiały..

"Chciałbym powiedzieć, że między SAT i ACT, bezpieczeństwo jest równomiernie żałosne"
" W tym sensie, że każdy z połową mózgu może uciec z egzaminu i posłać tam kogoś innego."

Dzięki swojej działalności i medialnemu zainteresowaniu, Eshaghoff poczuł się tak, jakby wykonywał jakąś szlachetną służbę publiczną, a nie czyn karalny, który mógłby go doprowadzić do więzienia.

Jak sam się wypowiedział :

"Przeciętnemu uczniowi dając niesamowity wynik testu, daje mu tym samym nowe życie. Dzięki temu może on iść na zupełnie nową uczelnię, rozpocząć karierę i pójść zupełnie nową ścieżką w swoim życiu. " Na oskarżenia, iż poprzez swoje oszustwa kradł upragnione miejsca na uczelniach tym uczciwym i zasłużonym uczniom odpowiadał :

"Jestem przekonany, że pomoc moim klientom w dostaniu się do szkół, nie wpływała na innych ludzi. "

W całym tym medialnym szumie, kreował się na altruistę, dobrego człowieka, który robił to dla dobra słabszych uczni... no cóż.. zapomniał tylko o jednym.. altruista nie brał by pieniędzy za swoje "dobre uczynki".

Na pytanie adwokata, czy mógłby powtórzyć swój wyczyn ponownie mimo narodowej wrzawy i rozmów na temat poprawy bezpieczeństwa, Eshaghoff nie wahał się ani sekundy :

"Łatwo," powiedział. "Bułka z masłem. Mogę to zrobić jutro. "

Janet Eshaghoff - matka Sama Eshaghoff

http://abcnews.go.com
http://www.dailymail.co.uk
http://newyork.cbslocal.com
http://nypost.com

 

Przepis na dom / Apple Mortgage Cake

 "Przepis na dom" to film TV oparty na historii walecznej kobiety Angeli Logan.
Angela to modelka i aktorka, samotna matka trójki dorastających chłopaków, która latem 2009 roku, stała się kolejną ofiarą rozprzestrzeniającego się w USA kryzysu. Agencja, która ją reprezentowała upadła nie wypłaciwszy jej zaległych należności, burza zniszczyła jej dom uszkadzając dach, okna i podłogi, wykonawca wynajęty do prac remontowych zabrał pieniądze i zniknął. Te wszystkie zdarzenia oraz brak pracy i stałych dochodów doprowadziły do sytuacji
w której nie miała na spłatę kredytu, przez co miała stracić dom, który należał do jej rodziny od trzech pokoleń.
Co prawda pracowała jako pomocnik fryzjera w lokalnym zakładzie fryzjerskim, jednakże wezwanie do zapłaty spowodowało, iż Angela stanęła pod murem. Kwota, którą musiała uregulować w przeciągu 14 dni była dla niej nieosiągalna.

Angela Logan - photo by www.juliebrownphotography.com

Ale pomimo pierwszego załamania, znalazła szansę na rozwiązanie tej wydawałoby się patowej sytuacji. Postanowiła poprosić o pomoc... ale w niekonwencjonalny sposób, ponieważ prosiła o zakup jej ciasta wypiekanego wg receptury jej babci. Jej synowie kochali to ciasto a przyjaciele zachwycali się nimi na imprezach.Policzyła więc, że gdyby mogła sprzedać 100 ciast po $ 40 każde w dziesięć dni, to mogłaby spłacić I ratę pożyczki i zachować swój dom.

Angela Logan w Teaneck z narzeczonym, Melvinem George, pieką ciasta w piekarni w Hawthorne

Odzew na jej prośbę o pomoc, przeszedł jej oczekiwania. W przeciągu 4 dni otrzymała 42 zlecenia.
Niestety zgłosił się departament zdrowia, zakazujący sprzedaż ciast przygotowywanych w domu. Sama Angela opowiada, iż w tamtym momencie jej świat runął ponownie:  "Jak mogłam być tak głupia, aby myśleć że ciasto może uratować mój dom? Osuszyłam oczy o mój fartuch i wysłałam wiadomości do Melvina i chłopców. "To koniec", "Nic więcej nie mogę zrobić."

O całej historii dowiedział się jednak reporter z lokalnej gazety piszący nekrologi, opisał historię Angeli i dwa tygodnie później, dzięki szumowi w mediach (w tym Today i CNN) liczba zamówień wzrosła do wręcz niewiarygodnej liczby. Kierownik pobliskiego hotelu Hilton zadzwonił i zaproponował skorzystanie z ich kuchni. Później wystąpiła także ze swoją historią w krajowym programie informacyjnym i zamówienia napływały z całego kraju, było ich tak wiele, iż trudno było nadążyć z realizacją.

Angela Logan z synami Nicolasem i Williamem oraz narzeczonym Melvinem

Synowie założyli stronę internetową a Melvin pomógł z wysyłką ciast do odbiorców.

Jak sama Angela informuje, stałe zlecenia i połączenia multimedialne działały przez około trzy miesiące, następnie pieczeniem, sprzedażą i wysyłką zajęła się firma.

Teraz, 6 lat później, Mortgage Apple Cakes jest bardzo dobrze prosperującym biznesem, z którego część zysków idzie na pomoc ludziom wpadającym w kłopoty finansowe, w tym do serwisu non-profit, doradztwo kredytowe, do którego przekazuje 5% swoich zysków.

Oczywiście w filmie niektóre fakty czy też sytuacje zostały na potrzeby filmu zmienione.

Melvin George

Melvin George i Logan w rzeczywistości byli parą od 14 lat. W filmie ich uczucie ukazano jako na nowo odradzającą się miłość, chociaż jego wsparcie i pomoc ukazane w filmie są faktem. Także wątek z najmłodszym synem Nickiem opowiadający o zawieszeniu w szkole nigdy nie miał miejsca. Co do przysłania limuzyny po Logan przez stację TV, to zdarzenie rzeczywiście miało miejsce, chociaż jej pierwszy wywiad w TV był dla Fox News.

Pomimo, iż jej dom został uratowany a Mortgage Apple Cakes jest bardzo dobrze prosperującą firmą Angela nie zamierza zaprzestać pracy. Ciągle zajmuje się  pieczeniem i ma nadzieję dzięki temu pomóc jak największej liczbie ludzi.
Logan ma jednak także dodatkowe plany i chce iść na studia i zostać pielęgniarką. Jak sama mówi, to jej plan B. Jeśli czasy okażą się znowu trudne, będzie miała dodatkową opcję na zarobienie pieniędzy.

Jej synowie także aktywnie realizują własne marzenia. Najstarszy syn Marcus jest inżynierem oprogramowania w Seattle, jej średni syn William jest animatorem 3D, który działa przy filmach i reklamach w Nowym Jorku, natomiast jej najmłodszy syn Nicolas jest studentem sztuki kulinarnej Johnson & Wales University.

                                          "To jest jak sen, a sposób, w jaki to się stało, było jak cud"
                                                                                                             Angela Logan









www.northjersey.com
http://www.oprah.com
http://uptv.com
http://www.ivanhoe.com
http://www.juliebrownphotography.com
www.guideposts.org
http://ediblejersey.com

www.youtube.com

McFarland, USA

"McFarland, USA" z Kevinem Costnerem w roli głównej, to film oparty na prawdziwej historii pewnego małego rolniczego miasteczka w Kaliforni w hrabstwie Kern.
Ludność tego miasteczka głównie składa się z migrujących, ciężko pracujących pracowników najemnych. Dzieci tam rozpoczynają pracę na polach wraz z rodzicami gdy tylko wzejdzie słońce, później biegną do szkoły, by po zakończeniu lekcji wrócić ponownie na pole do pracy. A jednak pomimo ciężkich warunków dzieciaki z tego miasteczka pod okiem mocno zaangażowanego trenera White zdobywają mistrzostwo stanu w biegach przełajowych.

PRAWDZIWA HISTORIA

Kevin Costner i Jim White

Tak na prawdę trener Jim White, nigdy nie został z żadnej szkoły wyrzucony, tak jak ukazuje to hollywoodzka wersja, w McFarland School trener rozpoczął pracę jako nauczyciel w 1964 roku zaraz po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Pepperdine. W 1980 roku ponownie uruchomił program lekkoatletyczny w szkole i rozpoczął treningi zespołu country cross zdobywając mistrzostwo stanu w 1987 roku. Odszedł na emeryturę w 2003 roku po 23 latach trenowania chłopców Cross Country i zdobyciu 9 tytułów mistrzów stanu.

liceum w McFarland

Jego drużyna składała się z 7 chłopców dla których bieganie stało się przepustką do lepszej przyszłości. Zarówno zawodnikom jak i trenerowi nie było łatwo i wszyscy wykazywali się wręcz nadludzką siłą i hartem ducha by osiągnąć kolejne cele. Trener wspierał ich na każdej płaszczyźnie i walczył o nich jak lew. Jak trzeba było karmił, ubierał czy też zabierał do kościoła. Trzech z jego zawodników to byli bracia Diaz, których matka tak jak to było ukazane w filmie była przeciwna ich udziałowi w tym projekcie. Później wyraziła zgodę jednakże pod warunkiem, iż będą jednocześnie pracowali na polu. Zdarzało się iż trener pomagał chłopcom w pracy w polu aby zyskać czas na ich treningi. Zapłacił także z własnej kieszeni za nowe buty i odzież dla zespołu. Był także ich wsparciem duchowym, co ukazuje scena na moście. Rzeczywiście Tomas Valles udał się na wiadukt nad drogą 99 w nocy gdy doszło do awantury w jego domu i jak sam mówił "Stałem tam. Nie chciałem wracać do domu. Nie mogę powiedzieć, że chciałem skoczyć, ale myślałem o moim życiu i dlaczego niektórzy ludzie skaczą. Nagle zobaczyłem reflektory i to był trener" - rozmawiali wtedy o jego trudnościach w domu.

Jim i Cheryl White

"Te dzieci są jak nasze własne dzieci i wnuki", mówi jego żona Cheryl, który niestrudzenie wspierała męża w jego wysiłkach treningowych na przestrzeni lat.

Scena wyjazdu nad ocean ukazana w filmie nie do końca pokrywa się z rzeczywistością, jednakże taki wyjazd rzeczywiście miał miejsce. Trener White w sezonie 1985 wziął zarówno drużynę chłopców jak i dziewcząt na plażę w Cayucos. Dla wielu z tych dziciaków rzeczywiście był to pierwszy raz gdy mogli zobaczyć ocean.

wyjazd nad ocean

Cała siódemka z drużyny, dostała się na studia i powróciła do McFarland.

Thomas Valles w filmie i w rzeczywistości

1. Thomas Valles - ukończył Uniwersytet Sequoias, pracował jako trenerem w gimnazjum w McFarland, aktualnie pracuje jako oficer w więzieniu Kern Valley State i wraz z Danym Diaz trenują dzieci.

Dany Diaz w filmie i w rzeczywistości

2. Dany Diaz (który nigdy nie miał problemów z nadwagą ale rzeczywiście był 7 zawodnikiem) ukończył Uniwersytet Fresno i pracuje jako opiekun w liceum w McFarland. Jest głównym wiceprezesem programu kształcenia North Kern State Prison

Damacio Daiz - w filmie i rzeczywistości

3. Damacio Diaz - biegał w drużynie Uniwersytetu Sequoias i jest oficerem policji

David Diaz w filmie i w rzeczywistości

4. David Diaz - ukończył Uniwersytet Fresno i jest dyrektorem Parku Rozrywki w McFarland


Każdy z braci Diaz dodatkowo posiada ziemię.

Johnny Sameniego w filmie i w rzeczywistości

5. Johnny Sameniego - ukończył Uniwersytet Bakersfield i uczy teraz w Gimnazjum w McFarland

Victor Puentes - w filmie i w rzeczywistości

6. Victor Puentes - dostał stypendium z Politechniki Kalifornia. Uczęszczał na Uniwersytet przez dwa lata lecz jak sam tłumaczy musiał zrezygnować, bo nie mieli wystarczająco dużo pieniędzy aby kontynuować gdy jego matka zachorowała. Walczył z uzależnieniem od narkotyków i odsiedział wyrok w więzieniu. Teraz jest już "czysty" i pracuje w McFarland na 220-hektarowej plantacji, gdzie pomaga przy uprawie migdałów.

Jose Cardenas w filmie i w rzeczywistości

7. Jose Cardenas - pisał dla Los Angele Times - obecnie jako sierżant służy w Armii Amerykańskiej, mieszka w Virginia Beach, VA. wraz z żoną i córką.


Zdjęcia do filmu były kręcone w McFarland i okolicach. Ekpia spędziła tam 10 dni.

Prawdziwa historia tego miejsca jest jednak znacznie głębsza i ciemniejsza, niż ukazuje to film. Miasto to w latach 80 było pogrążone w smutku i rozpaczy, ponieważ w tej niewielkiej 6500 tysięcznej populacji utworzyła się spora lista zgodnów związanych z katastrofalnymi wypadkami oraz zwiększająca się aktywnością gangów.
Na tą liste składała się między innymi śmierć trenera piłki nożnej, wypadek samochodowy w 1987 roku, w którym zginęło sześciu nastolatków, śmierć dwóch zawodniczek żeńskiej drużyny biegaczy, które zostały potrącone przez samochód na poboczu drogi.
W 1986 roku mistrzostwa w Hart Park miały miejsce dwa i pół tygodnia po śmierci koleżanek.Ta tragedia nie jest częścią filmu, ale zespół był, oczywiście w żałobie i wydarzenia te na pewno miały głęboki wpływ z chłopców z drużyny.








www.johnhartephoto.wordpress.com
www.historyvshollywood.com
www.runnersworld.com
www.latimes.com
www.insidecdcr.ca.gov
www.people.com

Idol / Danny Collins

Film "Idol" jest historią starego rockmana, który dzięki jednemu listowi próbuje zmienić swoje życie, porzucając intensywne i puste życie na rzecz samego siebie...
Kreacja stworzona przez Al Pacino mnie osobiście zachwyciła... i pomimo oczywistego braku urody u Alla ... cudownie się go oglądało :)
Inspiracją do stworzenia tego filmu była prawdziwa historia jednego, krótkiego listu napisanego przez Johna Lennona...

John Lennon

W roku 2005 do brytyjskiego muzyka Stevena Tilstona odezwał się pewien kolekcjoner pamiątek z ery Beatlesów, z prośbą o stwierdzenie autentyczności listu podpisanego przez Johna i Yoko, którego był właścicielem.
I to był właśnie ten moment, w którym Steve dowiedział się, że wogle taki list istnieje.

Jak się później okazało....

W 1971 roku Steve Tilston jako młody piosenkarz muzyki folkowej udzielił dziennikarzowi ZigZag-a Richardowi Howell wywiadu, w którym przyznał, że obawia się, iż ewentualne bogactwo i sława może negatywnie wpłynąć na jego twórczość muzyczną.
Słowa te musiały na Lenonie zrobić wrażenie, ponieważ postanowił odpisać młodemu muzykowi i w swoim liście, zawarł własne przemyślenia na temat sławy i fortuny w stosunku do jego własnych możliwości jako autora tekstów, stwierdzając, że doświadczył zarówno ubóstwa jak i wielkiego bogactwa, i żaden z tych stanów nie miał szkodliwego wpływu na jego teksty.

"Bycie bogatym nie zmienia twojego doświadczenia w sposób myślenia", napisał Lennon. "Jedyną różnicą jest to, że w zasadzie nie trzeba martwić się o pieniądze - żywność - dach - etc, ale wszystkie inne doświadczenia - emocje - relacje - są takie same, jak Ty."
Na końcu listu wpisał swój numer telefonu, by mogli to jeszcze przedyskutować.

Niestety Lennon wysłał list do biura magazynu ZigZag, adresując go zarówno do Steva Tilston jak i dziennikarza, który przeprowadzał z nim wywiad, Richarda Howella.
Tilston wierzy, że ktoś związany z biurem ZYGZAK w Londynie, zamiast mu go przekazać, po prostu go sprzedał.W 2010 roku wartość listu szacuje się na ponad 10.300 dolarów.

Steve Tilston

Steve Tilston nagrał ponad dwadzieścia albumów w przeciągu trwającej cztery dekady karier.
Zdobył także wiele nagród, w tym nagrodę BBC Folk 2012 w kategorii Best Song of the Year.

Jednak jak sam mówi : nigdy nie stał się wystarczająco bogaty, aby dowiedzieć się czy sława i bogactwo miałyby negatywny wpływ na teksty jego piosenek.

Steve Tilston, ma córkę Martę i syna, Joe. Oboje poszli w ślady ojca i zajmują się muzyką.
Martha Tilston jest zawodową śpiewaczką a Joe Tilston śpiewa i gra na basie dla zespołu The Embers Band.

Joe Tilston

Martha Tilston

http://www.historyvshollywood.com
wikipedia.com
moviepilot.com
facebook.com

Jamesy Boy

James Burns: reżyser, poeta, oraz inspiracja dla filmu "JAMESY BOY".

James Burns

Wychował się w Denver, Colorado. Miał 6 lat, kiedy po raz pierwszy został usunięty z domu i od tego czasu prawie połowę swojego życia spędził za kratkami . W wieku 15 lat został sądzony i skazany jak dorosłych i odsiedział 4 lata więzienia w więzieniu o zaostrzonym rygorze.

Wychowywała go samotna matka, która zmagała się z uzależnieniem od narkotyków.
Gdy miał 6 lat zabrała go do nieznanego mu miejsca i bawili się prawie całą noc, grając przy stole w Connect 4. Był wniebowzięty mogąc spędzić z matką czas. Gdy w pewnym momencie wrócił z łazienki, matki nie było.. za to kilku mężczyzn w lateksowych rękawiczkach poinformowało go, iż matka wyszła a on musi pójść z nimi. Nie znał tych mężczyzn, był przerażony.. kopał i krzyczał.. przytrzymali go na ziemi a następnie zamknięto go w izolatce. Tam dostał zastrzyk, który pozbawił go przytomności na kilka godzin.

Po przebudzeniu, nie wiedząc gdzie jest i gdzie znajduje się jego mama, płakał , krzyczał, walił w drzwi... to skutkowało kolejną dawką prochów. Trwało to ok 2 tygodni. Po tym czasie odebrała go matka. Znalazła go nafaszerowanego lekami, na zakrwawionej podłodze w koszuli. Takie przeżycia w izolatce zapewnili mu lekarze z Szpitala Dziecięcego w Kolorado.

Od tamtej pory przebywał w izolatkach wielokrotnie. Zamykano go tam "dla jego dobra", ponieważ był agresywnym dzieciakiem. Przez co otrzymał opaskę z chipem oraz już jako nastolatek był traktowany jako dorosły.

James uważa, iż odosobnienie i izolatka to najgorsze co może się człowiekowi przytrafić.
"W takich warunkach twój umysł staje się Twoim wrogiem. Ludzie różnie sobie z tym radzą.. niektórzy przesypiają całe dni, inni tak jak on wyobrażają sobie iż są w zupełnie innym miejscu."
Według Jamesa deprywacja sensoryczna przychodzi gdy twój umysł zaczyna się obracać przeciwko Tobie. Świetlówki zaczynają brzęczeć głośniej, nie można spać. Gdy się zaśnie przychodzą koszmary. Każdego dnia, kiedy się budził, czuł że coś w nim umiera - a to było najgorsze uczucie, uczucie pustki.
Aby się uratować, zaczął pisać poezję.. dzięki niej przenosił się po za mury więzienia.

Jak sam mówi: "Co mogłem zrobić? Mogłem się zdenerwować. Mógłbym uderzać w ściany, aż moje kostki zaczną krwawić. Mogłem żadać aby strażnicy przyszli i mieć nadzieję że będziemy walczyć  - bo to byłoby lepsze niż brak jakiegokolwiek kontaktu w ogóle. Myślałem, że spędzę resztę życia w więzieniu."
Według Jamesa większość ludzi nie wyjdzie z izolatki bez szwanku, uważa iż niektórzy ludzie spędzają całe swoje późniejsze życie próbując je naprawić. Nikomu nie należy życzyć takiego doświadczenia - to forma tortur. Tym bardziej nie powinny tego doświadczać dzieci.

James Burns poprzez własne doświadczenia i walkę którą musiał stoczyć sam ze sobą postanowił głośno poinformować społeczeństwo jakie szkody może zrobić izolacja. Zrobił film dokumentalny, napisał wiersze oraz pomógł zrobić film o swoim życiu. Rozpoczął także współpracę z American Civil Liberties Union (ACLU) czyli amerykańską organizacją non-profit której celem jest ochrona praw obywatelskich gwarantowanych przez konstytucję.
Sprzedał także prawa do swojej historii bracią White dla których ten film był ich pierwszym. Film został nakręcony w okolicach Baltimore w ciągu pięciu tygodni. Wszystkie postacie w filmie zostały oparte na kompilacji kilku prawdziwych ludzi z życia Jamesa.

Aktualnie James jest poetą i artystą mieszkający w Nowym Jorku. Studiował pisarstwo i poezje
w Borough od Manhattan Community College oraz ma nadzieję kontynuować swoją edukację.
Jego matka wciąż stara się związać koniec z końcem i walczy o lepsze życie. Jego relacje z matką
są jednak dużo lepsze.

Sam film zebrał niezbyt dobre opinie krytyków filmowych. Jak dla mnie można go obejrzeć chociażby ze względu na sam przekaz filmu. No i na FilmWeb ma niezłą notę 7.0



Aktualnie, w USA codziennie w całym kraju, dzieci w wieku do 13 lat zamykane są w izolatkach.
W pokoju wielkości miejsca parkingowego spędzają ponad 22 godzin na dobę.
Dla tak młodych ludzi, którzy wciąż się rozwijają - konsekwencje są katastrofalne.




Poezja Jamesa jest dostępna na stronie:  www.poetrysoup.com















www.reddit.com
pl.wikipedia.org/
www.aclu.org
http://www.jamesburns.nyc

Złota dama / Woman in Gold

"Złota dama" - to film opowiadający historie jednego obrazu.. historię jednej kobiety.. i jednej zwycięskiej walki.

mała Maria Bauer-Bloch

Maria Altmann to skromna kobieta, pochodząca z zamożnej rodziny żyjącej w przedwojennym Wiedniu, rodziny, która jak wiele innych została w zuchwały sposób ograbiona przez nazistowskie władze Austrii oraz zmuszona do ucieczki z swojego kochanego miasta i kraju.

Urodziła się w 1916 roku w zamożnej żydowskiej rodzinie. Była ukochaną siostrzenicą Adele Bloch-Bauer , bogatej mecenas żydowskiej sztuki i co najważniejsze w tej historii, modelką na najbardziej znanych obrazach Gustava Klimta, między innymi na wartym ponad 100 mln dolarów obrazie "Złota Adela", który dla Austrii jest najcenniejszą narodową relikwią zwaną "austriacką Mona Lisą".

Adele Bloch-Bauer rok 1910

W 1937 roku Maria poślubiła Fredrick Altmann śpiewaka operowego. Ich szczęście jednak nie trwało długo, ponieważ w 1938 roku Fredrick został aresztowany w Austrii razem z 6 tysiącami żydów i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau gdzie spędził ok 2 miesięcy. Został zwolniony po tym jak jego brat, który wcześniej zbiegł do Francji zgodził się na oddanie w ręce niemieckie Fabrykę tekstylną, której był właścicielem.

Maria i Fritz w dniu ślubu 1937 rok

zdjęcie ślubne Mari

Razem z Marią uciekli uciekli z kraju pozostawiając swoich bliskich oraz cały majątek, w tym biżuterię, która później znalazła się w kolekcji Hermanna Göringa.
Wielu z ich przyjaciół i krewnych, którzy pozostali w Wiedniu albo zostali zabici przez nazistów albo nie mogąc znieść tego co stało się z ich krajem i życiem, popełnili samobójstwo.
Krótko mieszkali w Liverpoolu, następnie wyjechali do Los Angeles, gdzie Maria otworzyła sklep z tkaninami kaszmirowymi, a Fritz dostał pracę w spółce lotniczej Lockheed. Mieli trzech synów i córkę.

Portret Adele Bloch-Bauer I

"Portret Adele Bloch-Bauer I" został zlecony Klimt-owi w lecie 1903 roku przez Ferdinanda Bloch-Bauera. Zamierzał wręczyć portret żony jako prezent dla rodziców na ich rocznicę. Portret został zaprezentowany publicznie na początku 1907 roku.

Gustav Klimt

Malarz tworzył swoje wielkie dzieło przez 3 lata, malując Adele, która prawdopodobnie była jego  kochanką, chociaż nigdy tego nie udowodniono. Obraz składa się z gotowego portretu oleju oraz srebra i złota na płótnie.
Adele Bloch-Bauer, zmarła na zapalenie opon mózgowych w 1925 roku w wieku 43 lat. Maria miała wtedy 9 lat i pamięta ciotkę jako "bardzo fajną, bajecznie elegancką i interesującą kobietę".

Dla Marii, obraz ten był cenną pamiątką rodzinną, jedną z wielu zrabowanych przez nazistów. W 1998 roku Maria dowiedziawszy się iż obraz ten został zrabowany a nie jak pierwotnie myślała darowany przez ciotkę Państwowej Galerii, postanowiła odzyskać pamiątkę rodzinną.

Pomagał jej w tym Randy Schönberg - przyjaciel rodziny Marii, który posiadając rodzinę z jednym dzieckiem a drugim w drodze, rzucił pracę w dużej firmie prawniczej poświęcając całą swoją uwagę sprawie Marii Altmann.

Randy Schönberg

Sprawa była bardzo trudna. Wiedeńscy prawnicy robili wszystko, aby udowodnić, że Maria Altmann nie ma prawa do obrazów, które zostały skradzione jej rodzinie. Jak sama to skomentowała... "Będą opóźniać, opóźniać, opóźniać, mając nadzieję, że umrę," "Ale zrobię im przyjemność i będę się trzymać przy życiu."

Aby założyć sprawę w Austrii, Maria Altmann musiałby wpłacić duży depozyt odzwierciedlający wartość obrazów. "W tym przypadku, to byłoby niemal kilka milionów dolarów ", mówi Randy Schönberg. Dlatego też Randy w sierpniu 2000 roku złożył pozew przeciwko Austrii (Republika Austrii v. Altmann), jako powód podając zarobki Austrii w USA za sprzedaży plakatów i książek prezentujących obrazy Klimta.

Maria Altmann i Randy Schönberg

Walka pani Altmann o odzyskanie obrazu trwała osiem lat od 1998 do 2006 roku i zakończyła się wielkim sukcesem.

Maria Altmann zmarła w 2011 r., w wieku 94 lat. Sprzedała "Złotą Adelę" za 135 mln dol. Ronaldowi Lauderowi, synowi Estee Lauder, założycielowi słynnej spółki kosmetycznej, pod warunkiem, że obraz będzie na stałe wystawiony w jego Neue Galerie w Nowym Jorku.

Była szczęśliwą babcią sześciorga wnucząt i prababcią jednego prawnuczka.
Nigdy nie kupiła sobie nowego samochodu ani nie odnowiła domu, a większość pieniędzy ze sprzedaży obrazu przeznaczyła na cele charytatywne. Twierdziła, że w tej sprawie nigdy nie chodziło jej o pieniądze: chciała pokazać Austrii, że naprawdę jest coś takiego jak sprawiedliwość.

www.pinterest.com
http://www.biography.com

http://www.historyvshollywood.com
www.polskatimes.pl
jwa.org/encyclopedia/article/bloch-bauer-adele
globaljournalist.jour.missouri.edu
schoenblog.com
www.flickr.com 
http://eklektx.com