Translate

niedziela, 7 czerwca 2015

Jamesy Boy



James Burns: reżyser, poeta, oraz inspiracja dla filmu "JAMESY BOY".



James Burns


Wychował się w Denver, Colorado. Miał 6 lat, kiedy po raz pierwszy został usunięty z domu i od tego czasu prawie połowę swojego życia spędził za kratkami . W wieku 15 lat został sądzony i skazany jak dorosłych i odsiedział 4 lata więzienia w więzieniu o zaostrzonym rygorze.





Wychowywała go samotna matka, która zmagała się z uzależnieniem od narkotyków.
Gdy miał 6 lat zabrała go do nieznanego mu miejsca i bawili się prawie całą noc, grając przy stole w Connect 4. Był wniebowzięty mogąc spędzić z matką czas. Gdy w pewnym momencie wrócił z łazienki, matki nie było.. za to kilku mężczyzn w lateksowych rękawiczkach poinformowało go, iż matka wyszła a on musi pójść z nimi. Nie znał tych mężczyzn, był przerażony.. kopał i krzyczał.. przytrzymali go na ziemi a następnie zamknięto go w izolatce. Tam dostał zastrzyk, który pozbawił go przytomności na kilka godzin.

Po przebudzeniu, nie wiedząc gdzie jest i gdzie znajduje się jego mama, płakał , krzyczał, walił w drzwi... to skutkowało kolejną dawką prochów. Trwało to ok 2 tygodni. Po tym czasie odebrała go matka. Znalazła go nafaszerowanego lekami, na zakrwawionej podłodze w koszuli. Takie przeżycia w izolatce zapewnili mu lekarze z Szpitala Dziecięcego w Kolorado.





Od tamtej pory przebywał w izolatkach wielokrotnie. Zamykano go tam "dla jego dobra", ponieważ był agresywnym dzieciakiem. Przez co otrzymał opaskę z chipem oraz już jako nastolatek był traktowany jako dorosły.




James uważa, iż odosobnienie i izolatka to najgorsze co może się człowiekowi przytrafić.
"W takich warunkach twój umysł staje się Twoim wrogiem. Ludzie różnie sobie z tym radzą.. niektórzy przesypiają całe dni, inni tak jak on wyobrażają sobie iż są w zupełnie innym miejscu."
Według Jamesa deprywacja sensoryczna przychodzi gdy twój umysł zaczyna się obracać przeciwko Tobie. Świetlówki zaczynają brzęczeć głośniej, nie można spać. Gdy się zaśnie przychodzą koszmary. Każdego dnia, kiedy się budził, czuł że coś w nim umiera - a to było najgorsze uczucie, uczucie pustki.
Aby się uratować, zaczął pisać poezję.. dzięki niej przenosił się po za mury więzienia.

Jak sam mówi: "Co mogłem zrobić? Mogłem się zdenerwować. Mógłbym uderzać w ściany, aż moje kostki zaczną krwawić. Mogłem żadać aby strażnicy przyszli i mieć nadzieję że będziemy walczyć  - bo to byłoby lepsze niż brak jakiegokolwiek kontaktu w ogóle. Myślałem, że spędzę resztę życia w więzieniu."
Według Jamesa większość ludzi nie wyjdzie z izolatki bez szwanku, uważa iż niektórzy ludzie spędzają całe swoje późniejsze życie próbując je naprawić. Nikomu nie należy życzyć takiego doświadczenia - to forma tortur. Tym bardziej nie powinny tego doświadczać dzieci.

James Burns poprzez własne doświadczenia i walkę którą musiał stoczyć sam ze sobą postanowił głośno poinformować społeczeństwo jakie szkody może zrobić izolacja. Zrobił film dokumentalny, napisał wiersze oraz pomógł zrobić film o swoim życiu. Rozpoczął także współpracę z American Civil Liberties Union (ACLU) czyli amerykańską organizacją non-profit której celem jest ochrona praw obywatelskich gwarantowanych przez konstytucję.
Sprzedał także prawa do swojej historii bracią White dla których ten film był ich pierwszym. Film został nakręcony w okolicach Baltimore w ciągu pięciu tygodni. Wszystkie postacie w filmie zostały oparte na kompilacji kilku prawdziwych ludzi z życia Jamesa.





Aktualnie James jest poetą i artystą mieszkający w Nowym Jorku. Studiował pisarstwo i poezje
w Borough od Manhattan Community College oraz ma nadzieję kontynuować swoją edukację.
Jego matka wciąż stara się związać koniec z końcem i walczy o lepsze życie. Jego relacje z matką
są jednak dużo lepsze.


Sam film zebrał niezbyt dobre opinie krytyków filmowych. Jak dla mnie można go obejrzeć chociażby ze względu na sam przekaz filmu. No i na FilmWeb ma niezłą notę 7.0



Aktualnie, w USA codziennie w całym kraju, dzieci w wieku do 13 lat zamykane są w izolatkach.
W pokoju wielkości miejsca parkingowego spędzają ponad 22 godzin na dobę.
Dla tak młodych ludzi, którzy wciąż się rozwijają - konsekwencje są katastrofalne.




Poezja Jamesa jest dostępna na stronie:  www.poetrysoup.com















www.reddit.com
pl.wikipedia.org/
www.aclu.org
http://www.jamesburns.nyc

czwartek, 4 czerwca 2015

Złota dama / Woman in Gold


"Złota dama" - to film opowiadający historie jednego obrazu.. historię jednej kobiety.. i jednej zwycięskiej walki.



mała Maria Bauer-Bloch


Maria Altmann to skromna kobieta, pochodząca z zamożnej rodziny żyjącej w przedwojennym Wiedniu, rodziny, która jak wiele innych została w zuchwały sposób ograbiona przez nazistowskie władze Austrii oraz zmuszona do ucieczki z swojego kochanego miasta i kraju.





Urodziła się w 1916 roku w zamożnej żydowskiej rodzinie. Była ukochaną siostrzenicą Adele Bloch-Bauer , bogatej mecenas żydowskiej sztuki i co najważniejsze w tej historii, modelką na najbardziej znanych obrazach Gustava Klimta, między innymi na wartym ponad 100 mln dolarów obrazie "Złota Adela", który dla Austrii jest najcenniejszą narodową relikwią zwaną "austriacką Mona Lisą".

Adele Bloch-Bauer rok 1910
W 1937 roku Maria poślubiła Fredrick Altmann śpiewaka operowego. Ich szczęście jednak nie trwało długo, ponieważ w 1938 roku Fredrick został aresztowany w Austrii razem z 6 tysiącami żydów i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau gdzie spędził ok 2 miesięcy. Został zwolniony po tym jak jego brat, który wcześniej zbiegł do Francji zgodził się na oddanie w ręce niemieckie Fabrykę tekstylną, której był właścicielem.


Maria i Fritz w dniu ślubu 1937 rok
zdjęcie ślubne Mari

Razem z Marią uciekli uciekli z kraju pozostawiając swoich bliskich oraz cały majątek, w tym biżuterię, która później znalazła się w kolekcji Hermanna Göringa.
Wielu z ich przyjaciół i krewnych, którzy pozostali w Wiedniu albo zostali zabici przez nazistów albo nie mogąc znieść tego co stało się z ich krajem i życiem, popełnili samobójstwo.
Krótko mieszkali w Liverpoolu, następnie wyjechali do Los Angeles, gdzie Maria otworzyła sklep z tkaninami kaszmirowymi, a Fritz dostał pracę w spółce lotniczej Lockheed. Mieli trzech synów i córkę.


Portret Adele Bloch-Bauer I


"Portret Adele Bloch-Bauer I" został zlecony Klimt-owi w lecie 1903 roku przez Ferdinanda Bloch-Bauera. Zamierzał wręczyć portret żony jako prezent dla rodziców na ich rocznicę. Portret został zaprezentowany publicznie na początku 1907 roku.



Gustav Klimt

Malarz tworzył swoje wielkie dzieło przez 3 lata, malując Adele, która prawdopodobnie była jego  kochanką, chociaż nigdy tego nie udowodniono. Obraz składa się z gotowego portretu oleju oraz srebra i złota na płótnie.
Adele Bloch-Bauer, zmarła na zapalenie opon mózgowych w 1925 roku w wieku 43 lat. Maria miała wtedy 9 lat i pamięta ciotkę jako "bardzo fajną, bajecznie elegancką i interesującą kobietę".




Dla Marii, obraz ten był cenną pamiątką rodzinną, jedną z wielu zrabowanych przez nazistów. W 1998 roku Maria dowiedziawszy się iż obraz ten został zrabowany a nie jak pierwotnie myślała darowany przez ciotkę Państwowej Galerii, postanowiła odzyskać pamiątkę rodzinną.

Pomagał jej w tym Randy Schönberg - przyjaciel rodziny Marii, który posiadając rodzinę z jednym dzieckiem a drugim w drodze, rzucił pracę w dużej firmie prawniczej poświęcając całą swoją uwagę sprawie Marii Altmann.



Randy Schönberg

Sprawa była bardzo trudna. Wiedeńscy prawnicy robili wszystko, aby udowodnić, że Maria Altmann nie ma prawa do obrazów, które zostały skradzione jej rodzinie. Jak sama to skomentowała... "Będą opóźniać, opóźniać, opóźniać, mając nadzieję, że umrę," "Ale zrobię im przyjemność i będę się trzymać przy życiu."

Aby założyć sprawę w Austrii, Maria Altmann musiałby wpłacić duży depozyt odzwierciedlający wartość obrazów. "W tym przypadku, to byłoby niemal kilka milionów dolarów ", mówi Randy Schönberg. Dlatego też Randy w sierpniu 2000 roku złożył pozew przeciwko Austrii (Republika Austrii v. Altmann), jako powód podając zarobki Austrii w USA za sprzedaży plakatów i książek prezentujących obrazy Klimta.


Maria Altmann i Randy Schönberg

Walka pani Altmann o odzyskanie obrazu trwała osiem lat od 1998 do 2006 roku i zakończyła się wielkim sukcesem.

Maria Altmann zmarła w 2011 r., w wieku 94 lat. Sprzedała "Złotą Adelę" za 135 mln dol. Ronaldowi Lauderowi, synowi Estee Lauder, założycielowi słynnej spółki kosmetycznej, pod warunkiem, że obraz będzie na stałe wystawiony w jego Neue Galerie w Nowym Jorku.
























Była szczęśliwą babcią sześciorga wnucząt i prababcią jednego prawnuczka.
Nigdy nie kupiła sobie nowego samochodu ani nie odnowiła domu, a większość pieniędzy ze sprzedaży obrazu przeznaczyła na cele charytatywne. Twierdziła, że w tej sprawie nigdy nie chodziło jej o pieniądze: chciała pokazać Austrii, że naprawdę jest coś takiego jak sprawiedliwość.



















www.pinterest.com
http://www.biography.com

http://www.historyvshollywood.com
www.polskatimes.pl
jwa.org/encyclopedia/article/bloch-bauer-adele
globaljournalist.jour.missouri.edu
schoenblog.com
www.flickr.com 

http://eklektx.com